zaterdag 9 september 2023
| Afstand (km) | 14 km | |||
| Afstand (tijd) | 7 uur | |||
| Stijging / Daling | 1020m / 670m | |||
| Verhard / Onverhard | 30% / 70% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 28° 2 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Het zwaarste van een wandeldag is 's morgens uit bed komen, en vooral als het minder dan 10 graden is. En dus hebben we een langzame start met als
gevolg dat we pas tegen 9 uur van de camping aflopen, een uur later dan de planning was. Nadat we de campingeigenaar hebben geinformeerd dat we de
komende 2 nachten niet op de camping zullen zijn gaan we eerst naar de bakker in het dorp om lunch te halen voor later. En dan zijn we echt onderweg. Aangezien we nu 3 dagen gaan lopen voordat we weer terug zijn bij de auto, wandelen we met grotere rugzakken omdat we kleding en slaapzakken bij ons hebben. En dat betekent dus meer gewicht, wat we duidelijk niet gewend zijn. Het begint echter lekker rustig met St.Etienne uit te lopen langs een rustig asfaltweggetje dat de oude toegangsweg naar het dorp is. We verlaten die weg om te klimmen naar wat de nieuwe toegangsweg is, en dat is dus ook de weg naar het skistation Auron. Het klimt, maar het gaat best. Waar we op asfaltweg bereiken staat een klein stenen huisje met een groot raam. Als je naar binnen kijkt zie je een statief met een camera die gericht staat op de berghelling er tegenover. Je vraagt je misschien af waaarom, maar als je naar de berghelling aan de andere kant van het dal kijkt zal je een enorme aardverschuiving zien. Dit is La Clapière, één van de grootste aardverschuivingen in Europa in volume en ook in snelheid. Het is begonnen in de jaren 80 en meet 50 miljoen kubieke meter rots die aanvankelijk met 1.5 meter per jaar naar beneden gleed, maar nu nog 10-20 cm per jaar. Dat zal je waarschijnlijk een zorg zijn, dat begrijp ik best, maar voor ons als civiel ingenieurs is dit gewoon erg interessant. Maar om terug te komen op wandelen, we steken dus de hoofdweg over bij het genoemde observatiehuisje en lopen langs de weg naar de rotonde waar we de in de richting van Auron lopen, nog altijd langs de weg. Dan gaat het pad ineens naar rechts en omhoog en snertjandorie, het gaat meteen belachelijk steil omhoog door het bos. Na een klein mariabeeldje wordt het gewoon heel steil en zelfs even bijna vlak, maar dan gaat het meteen weer als een idioot omhoog in wat voelt als een oneindig aantal haarspeldbochten totdat we net boven het skistation Auron uitkomen. De benen krijgen nu wat rust als we langzaam afdalen door het skistation naar het centrum. Hoog tijd om even te stoppen en wat te eten. Verderlopen wordt een wat moeilijker verhaal: er is iets van een internationaal motorcross evenement voor landenteams aan de gang en we moeten het pad delen met crossmotoren. Dat wil zeggen, zij krijgen 80% van de breedte van het pad en wij een smal strook langs het pad. Alleen zijn er altijd die tegen de stroom in naar beneden willen en daar dus onze 20% voor kiezen zodat we dus een paar keer het vege lijf moeten redden door in de berm te springen. Uiteindelijk komen we op een parkeerplaats die helemaal vol staat met tenten van teams waar mensen motoren schoonmaken en er aan sleutelen. We worstelen ons tussen de tenten en de motoren door en laten dat dan gelukkig allemaal achter ons zodat we weer van de natuur kunnen genieten. Nou ja, afgezien van die lelijke skiliften dan. De klim naar de Col du Blaine is niet zo steil, maar erg warm en niet zo heel boeiend. Het is wel grappig dat we op de top op 2000m hoogte staan en nog gewoon in het bos terwijl we verder naar het noorden in de Haute Savoie op deze hoogte alleen nog maar gras hadden. Het zijn dit soort kleine dingen die je toch wel doen beseffen dat we serieus ver naar het zuiden zitten. We hebben weer een korte stop en beginnen dan de laatste afdaling. En het is alweer een erg fijne afdaling langs grashellingen met een prachtig uitzicht. We doen er 1.5 uur over om in het gehucht Roya te komen waar we vanacht zullen slapen in de gite. De eigenaren zijn licht chagrijnig, maar later horen we van andere wandelaars dat het waarschijnlijk het laatste jaar is dat ze de gite runnen omdat het niet meer te combineren is met hun andere werk (wat dat ook moge zijn) en dat ze daarom nogal gestresst zijn. Die andere wandelaars hebben ze zelfs serieus horen bekvechten waar gasten bijzaten. Als het waar is dan zou het jammer zijn als de gite in Roya zou verdwijnen en het zou het ook logistiek moeilijk maken voor toekomstige GR5-wandelaars. |
        |
|||
|
|
||||
Download track StERoy.gpx